Opis pseudokodu

Informacje podstawowe

Stosujemy wcięcia zgodnie z poziomami zagnieżdżania się kodu.
Wszystkie zmienne typów prymitywnych piszemy małą literą.
Wszystkie zmienne będące strukturami złożonymi piszemy dużą literą.
Wprowadzamy symbol nieoznaczony nil.

Zmienne

Nie deklarujemy/definiujemy zmiennych lokalnych funkcji.
Jeżeli zachodzi potrzeba wprowadzenia nowej zmiennej po prostu to robimy.
Każda zmienna jest widzialna w zakresie całej funkcji, wyjątkiem są:
- Zmienne globalne, które definiujemy w następujący sposób
```
global j
```
- Zmienne liczące w pętlach.
Przypisanie wartości do zmiennej wykonujemy operatorem :=:
```
j := 2
j := j+1
a := j
```

Komentarze

Symbolem # rozpoczynamy komentarz który trwa do końca linii.
Brak jest komentarzy wielolinijkowych.
W przypadku kiedy należy wykonać instrukcje nie związane bezpośrednio z kontekstem rozważanego problemu, można je zastąpić opisem słownym (komentarzem) nie poprzedzonym znakiem komentarza:
```
...
i := i*2
wczytaj a z klawiatury
i := i*a
wypisz i na ekran
...
```

Operatory

Dostępne są podstawowe operatory arytmetyczne + - / *
Dostępne są również następujące operatory: % (modulo), ^ (potęgowanie), | (dzielenie całkowite)

Tablice

Nazwy tablic piszemy dużymi literami.
Numerowanie elementów tablic rozpoczynamy od 1.
Do danego elementu tablicy odnosimy się podając jego indeks w nawiasach kwadratowych po nazwie tablicy:
```
A[1]      # pierwszy element tablicy
A[i]      # i-ty element tablicy
A[i-1]    # i-1 element tablicy
```

Długość tablicy jest zwracana przez funkcję length:

n := length(A)    # teraz n przechowuje długość tablicy, jest to jednocześnie indeks jej ostatniego elementu.

Nie alokujemy/dealokujemy pamięci dla tablic. Zakładamy że jest to robione automatycznie.

Wyznaczanie podtablicy jest możliwe przy pomocy trzykropka:

Wypełnij A ciągiem kolejnych liczb pierwszych od 2 do 17
B := A[3...length(A)-1]     # Teraz B zwiera następujące wartości: 5,7,11,13

Funkcje

Definicję funkcji rozpoczynamy słowem func.
Koniec definicji funkcji oznaczamy przy pomocy endfunc.
Definiując funkcję specyfikujemy jedynie listę argumentów jakie przyjmuje. Nie specyfikujemy typu wartości jaką funkcja zwraca oraz typów argumentów.
Argumenty do funkcji są przekazywane przez wartość.

Szkielet przykładowej definicji funkcji (o nazwie search) wygląda następująco:

func SEARCH(A, a, b)
  ...
  instrukcje wewnątrz funkcji wraz z wcięciami
  ...
endfunc

Funkcja może zwrócić dowolną wartość w dowolnym momencie.
Zwrócenie wartości przez funkcję następuję przy pomocy słowa return po którym musi wystąpić wartość zwracana.
Funkcje wywołujemy pisząc jej nazwę a następnie w okrągłych nawiasach listę argumentów rozdzielonych przecinkami:
```
a := SEARCH(A,i,j)
```
Zakładamy że funkcja zwracająca wartość zwraca ją w postaci niestałej referencji, wtedy możliwy staje się zapis:
```
c := funkcja(A)
funkcja(B) := c
```
lub po prostu:
```
funkcja(B) := funkcja(A)
```

Instrukcje warunkowe

Będziemy stosować głównie instrukcję if-elseif-else-endif.
Instrukcje elseif oraz else są opcjonalne.
Dostępne są następujące operatory relacji: =, !=, >, >=, <, < =.
Warunki możemy łączyć przy pomocy następujących operatorów:
- and - binarny - zwraca prawdę jeżeli oba warunki są prawdziwe
- or - binarny - zwraca prawdę jeżeli przynajmniej jeden warunek jest prawdziwy.
- xor - binarny - zwraca prawdę jeżeli jeden z warunków jest prawdą a drugi fałszem.
- not - unarny - zwraca prawdę jeżeli warunek jest niespełniony.

Przykładowe zastosowanie instrukcji warunkowej do określenia maksymalnej z pośród trzech wartości:

func MAX(a,b,c)
  if a > b
    if a > c
      return a
    else
      return c
    endif
  else
    if b > c
      return b
    else
      return c
    endif
  endif
endfunc

Przy pomocy nawiasów okrągłych możemy grupować wyrażenia relacji, definiując równocześnie kolejności ich sprawdzania.
Powyższy kod może zostać przepisany także w następującej postaci:
```
func MAX(a,b,c)
  if (a > b) and (a > c)
    return a
  elseif (a <= b) and (a > c)
    return b
  endif
  return c
endfunc
```

Pętle

Działanie każdej pętli może zostać przerwane w dowolnym momencie przy pomocy instrukcji break.
Działanie każdej pętli może zostać przerwane i natychmiast wznowione przy pomocy instrukcji continue.
Instrukcje break i continue odnoszą się tylko do najbardziej zagnieżdżonej pętli.

for

Poprawna konstrukcja pętli for wymaga podania:
- nazwy zmiennej która będzie licznikiem w danej pętli,
- krańcowych wartości licznika.
Podanie kroku jest opcjonalne. Domyślną wartością kroku jest 1.

Przykładowa pętla for:

for zmienna in 7...17 step 2
  wypisz zmienna na ekran
endfor

Powyższa pętla wypisze na ekran liczby: 7,9,11,13,15,17

while

Pętla while wykonuje kod tak długo jak długo jest spełniony warunek działania pętli.

Przykład pętli while odpowiadający powyższej pętli for:

zmienna := 7
while zmienna <= 17
  wypisz zmienna na ekran
  zmienna := zmienna + 2
endwhile