Po wstępie dotyczącym zasad posługiwania się otrzymanym sprzętem, zajęłyśmy się identyfikacją poszczególnych części zestawu:
silniki x3
komputer x1 (brick, jednostka sterująca)
sensory x4 (czujniki: dotyku, światła, odległości, dźwiękowy)
kable x7 (o trzech wymiarach)
pozostałe elementy łączeniowe
z przyjemnością zaznaczamy, że wszystko było na swoim miejscu 
Następnie sprawdziłyśmy działanie wszystkich sensorów- po podłączeniu ich do odpowiednich portów bricka prześledziłyśmy ich działanie za pomocą programów Try Me.
Podzieliwszy się zadaniami, uruchomiłyśmy program Lego Mindstorms i zapoznałyśmy się z jego funkcjami. Następnie nawiązałyśmy połączenie „Dyzia” z komputerem za pomocą USB. Skonstruowałyśmy pierwsze proste programy opierające się najpierw na jednym, później na wielu sensorach. Opcja View działała poprawnie, robot wykonywał wpisane przez nas komendy również po ich zapisaniu w pamięci bricka.
Dzięki instrukcji Quick start zbudowałyśmy pierwszego robota z pewnymi modyfikacjami względem pierwotnej instrukcji. Zmiany polegały na dodaniu czujnika dotyku, odległości i dźwiękowego.
„Dyzio” przybrał następujący kształt:
„Dyzio” wykonywał następujące czynności: jazda do przodu po detekcji obiektu oddalonego od czujnika o mniej niż 20 cm, następnie zakręt w prawo, prezentacja obrazka, zatrzymanie i odtwarzanie dźwięku „good job”, jazda do tyłu w prawo po naciśnięciu i odpuszczeniu sensora dotyku, zatrzymanie oraz po detekcji sygnału dźwiękowego (klaśnięcie) prezentacja obrazka i odtwarzanie dźwięku „laughter”.
Film prezentujący „Dyzia” w naszym wykonaniu:
http://s1082.photobucket.com/albums/j374/malalota/?action=view¤t=OUTPUT_2.mp4
Zestaw, instrukcja i program są proste w obsłudze i dosyć intuicyjne. Jedynie niewielki rozmiar tylnego koła bez oponki sprawiał, że robot był lekko niestabilny poruszając się do tyłu. Stąd też podskoki „Dyzia” widoczne na filmie zamieszczonym powyżej.
