Pracę z robotem Dyzio rozpoczęliśmy od zapoznania się z zestawem klocków a także 2 książeczek pomocniczych. Po wstępnej fascynacji i sprawdzeniu kompletności podzespołów przystąpiliśmy do testowania sensorów za pomocą testowego programu „Try me”. Wszystkie sensory działały poprawnie. Udało nam się także nawiązać połączenie z komputerem za pomocą kabla USB.
Następnie dokonaliśmy zalecanego podziału pracy który znacząco usprawnił naszą prace.
Przemek i Michał - budowa robota, przy czym Michał szukał części a Przemek montował robota.
Łukasz - zapoznanie się ze stroną laboratorium, testowanie bricka, zapoznanie się z softem
W kolejnej fazie przystąpiliśmy do budowania robota. Wykonaliśmy schemat robota zgodnie z instrukcją znajdującą się w QuickStart. Niestety jakość zdjęć nie jest powalająca dlatego tym razem postanowiliśmy ich nie zamieszczać, biorąc pod uwagę fakt ze wszystkie roboty wyglądają tak samo. W kolejnej części zmodyfikowaliśmy naszego robota zgodnie z instrukcją w helpie programu dodając czujnik dotyku - Touch Sensor.
Zaczęliśmy od przetestowania programów znajdujących się na bricku - zapewne napisanych przez poprzednie grupy - w celu sprawdzenia, czy konstrukcja robota jest poprawna. Następnie przystąpiliśmy do tworzenia własnych.
Pierwszy program nie korzystał z żadnego czujnika - robot jechał do przodu, a po przejechaniu określonej odległości zatrzymywał się i jechał do tyłu z większą prędkością. Ten prosty program pozwolił nam zapoznać się ze środowiskiem programistycznym - w tym z procesem zgrywania programu do pamięci bricka.
Drugi program korzystał z sensora dotyku - robot jechał do przodu dopóki nie napotkał przeszkody. Po dotknięciu przeszkody robot wycofywał się do tyłu na określoną odległość. Dzięki temu programowi zapoznaliśmy się z konstrukcją instrukcji warunkowych w środowisku programistycznym LEGO Mindstorms.
Laboratorium jest ciekawym połączeniem zabawy z nauką. Oprócz samej budowy robota bardzo interesująca okazała się kwestia programistyczna. Graficzny kreator pozwolił nam zaprogramować proste zachowanie zabawki. Jedynie obsługa czujnika (przycisku) okazała się być problematyczna, ponieważ robot nie reagował na sygnał sensora w oczekiwany sposób – mimo wykonywania zadania zgodnie ze wskazówkami pomocy oprogramowania.
Obsługa programów robota ze względu na swoją prostotę zasługuje na pochwałę – skompilowane programy wgrywa się po prostu do pamięci automatu, które reprezentowanie są w komputerze zabawki jako pliki gotowe do wykonania.
By umożliwić robotowi wykonywanie sensownego, bardziej skomplikowanego celu, należy wyposażyć go w odpowiedni zestaw czujników – bez tego elementu zabawka będzie w stanie wykonywać jedynie proste zadania.
